De Muur is een literair tijdschrift over wielrennen. Met een redactie bestaande uit de wielerfanatici Bert Wagendorp, Mart Smeets, Peter Ouwerkerk, John Kroon en literaire bijdragen van de beste schrijvers van wielerverhalen en –boeken van Nederland (waaronder Wilfried de Jong, Frank Heinen, Nando Boers, Wiep Idzenga, Thijs Zonneveld, Joost Prinsen en anderen) is elke uitgave van De Muur opnieuw een genot om te lezen.
In De Muur wordt met gouden pennetjes geschreven over het verleden, het heden en de toekomst van de wielersport. Het wielertijdschrift De Muur verschijnt vier keer per jaar in een vorm die meer aan een literaire pocket dan aan een tijdschrift doet denken. Een absolute aanrader voor de doorgewinterde wielerliefhebber!
De Muur 60 (maart 2018)
De redactie van De Muur hoefde zich jarenlang niet het hoofd te breken over de Italiaanse ingredienten van het voorjaarsnummer. Italiaanse wielergeschiedenis en -actualiteit zat toch iets minder in ons DNA dan de bloedstollende klassiekers in Vlaanderen, Ardennen en – natuurlijk – Parijs-Roubaix.
Voor de Tirreno maakte je je agenda niet leeg en het koersverloop van Milaan-San Remo beperkte zich al decennia tot het tien minuten-spektakel van de Poggio. Het wachten was op de Giro d’Italia – een Ronde met een verleden. Maar heel lang bracht één Touretappe meer roering dan een midweekje Giro. Een bloedstollende ritzege van Pieter Weening in de Tour (2005) bleef veel langer hangen dan zijn twee etappes in de Giro (2011, 2014).
Het werd allemaal anders in 2016, toen Steven Kruijswijk de Giro opeens vol te lijf ging. Dat hij zijn voorsprong én roze trui verspeelde met zijn koprol in een sneeuwwand van de Colle d’Agnello – het was drama in dubbel opzicht en de Giro leefde. Een jaar later bewees Tom Dumoulin dat Italiaans roze niet onder hoeft te doen voor Frans geel.
Daarom in Muur 60 zowel aandacht voor de klassiekers als voor de Giro. Renate Verhoofstad had in Milaan een ontmoeting met de voormalige winnaar van de Ronde van Vlaanderen Dino Zandegu, alias De Zanger. En Peter Ouwerkerk groef diep in het geheugen voor de antwoorden op Erik Breukinks acute en fatale energietekort in de Giro van 1989.
Verder: Joost-Jan Kool waarschuwt voor de verkeerde Leeuw op de vlaggen van de Ronde van Vlaanderen, Jeroen Wielaert constateert dat Bastenaken meer opheeft met generaal McAuliffe dan met het keerpunt in “La Doyenne”. Herman Laitem zocht naar standbeelden en Bart Jungmann hoorde van Wannes Cappelle & Het Zesde Metaal de verklaring voor het eeuwige zonde van Frank Vandenbroucke. Willie Verhegghe liet daar zeven poëtische staties op los. Maar ook recente Nederlandse heroïek in de Hel van het Noorden: Wiep Idzenga vertelt het verhaal bij de pancakefoto van Servais Knaven in diens onvergetelijke Parijs-Roubaix 2001 en Nando Boers filosofeert met kasseikoning Niki Terpstra over beroepsernst.
Voor wie eindelijk zekerheid wil over zijn of haar favoriete klassieker, ontwikkelde Frank Heinen een aantal baanbrekende en zeer verhelderende wiskundige formules, met alle denkbare variabelen. Na bestudering van zijn verhaal was bij ons alle twijfel verdwenen.
De Muur 60 is o.a. te koop bij Bol.com.
De Muur 59 (januari 2018)
Er zijn magere jaren, er zijn vette jaren en er zijn jaren waarvan je wilde dat ze er nooit waren geweest. In een treurig en troosteloos tijdperk, in een periode van grote droogte en schaamte, gekenmerkt door niet, nauwelijks of verdacht presteren, waren de dagen zonder voorbehoud op de vingers van een hand te tellen.
Het wachten was op het “Nieuwe Wielrennen”. Dat klonk zalvend, dagdromend, marketingachtig. Maar de onmiskenbare actualiteit is: er zit weer vet op “onze’ trappers. Het cynisme heeft plaatsgemaakt voor nieuwe hoop en betrokkenheid. Een renaissance met perspectief. Sport leeft van identificatie met sporters; een mooie koers komt pas echt tot leven als “onze” Nederlanders mee voorop fietsen.
Waar die verlichting vandaan komt? Het is een combi: van geboorte, talent en begeleiders van goede wil. Naast de as bleek er ook vruchtbare lava te zijn, waarop een nieuwe generatie zich wonderwel thuis is beginnen te voelen. Op weg en baan, in klassiekers en grote ronden, bij mannen en vrouwen.
De Muur besloot zich te verdiepen in de meest volwassen, meest aansprekende discipline: de mannen op de weg. De redactie analyseert het toen, het nu, het straks en het waarom. Is er sprake van een Nieuwe Golf, verwant aan de grote TI Raleigh-jaren? Of is dat niet (meer) met elkaar te vergelijken? Wat leert de stamboom van Tom Dumoulin? Wat maakt Wilco Kelderman en Sam Oomen tot zo’n verwachtingsvolle tweeling?
Tegen de achtergrond van de roze Giro-getuigenis van Jarl van der Ploeg (hij was erbij, in Milaan) graaft Joost-Jan Kool naar het bijzondere aan de Iwan Spekenbrink-ploegen, van Skil tot Sunweb. Frank Heinen verklaart zijn Dumoulinisme, Mark de Bruijn filosofeert over hoe we ervoor zouden staan als ook de ongenaakbare veldflyer Mathieu van der Poel overstapte naar de weg en Peter Winnen mijmert met Wout Poels over keuzes en tussenbalans, inclusief een opmerkelijke finale. Winnen, dezelfde die in 1983 de derde Nederlandse Tourwinnaar had kunnen worden en die in dit nummer onder het reconstructiemes ligt van Wiep Idzenga.
En de Nederlandse wielervrouwen? Een succesvoller oranjegeneratie was er niet. In de vorige Muur praatte Nando Boers over het Beroep van Annemiek van Vleuten, dit keer over dat van Anna van der Breggen. Zoek de verschillen.
Een nieuwe Muur, om af te tellen naar het nieuwe seizoen.
Als alles wordt wat het lijkt, moet het beste nog komen!
De Muur 59 is o.a. te koop bij Bol.com.
De Muur 58 (oktober 2017)
Er zijn wielerliefhebbers die grote rondes saai vinden zodra één renner of ploeg domineert. Niets is vervelender dan een ronde waarin de topfavoriet zich volledig waarmaakt. Maar die gapers hebben zelden of nooit voor de overwinning gekoerst. Ze herkennen niet hoe lastig het is eenvoud om te zetten in perfectie.
Team Sky heeft het meeste geld, het beste materiaal, de beste begeleiding en de hele ploeg focust op de aangewezen winnaar. In het geval van de combi Tour-Vuelta: Chris Froome, de eerste die beslag legde op de dubbel in die volgorde.
De Muur vroeg Rik Planting of we ooit van Perfect Team Sky verlost zullen raken. Rik maakte een nauwgezette analyse van Tour 2017 en kwam tot een geruststellende conclusie: Sky mag de grote rondes nog zo beheersen, ooit zal het anders zijn. De mens aanvaardt geen onderdrukking, het passend antwoord komt steeds dichterbij.
Voortdurende perfectie in de wielersport is zeldzaam. Toch verliepen de WK in Bergen voor Nederland (bijna) zoals het moest. De dubbele ploegentijdritwinst voor Sunweb werd individueel gevolgd door Tom Dumoulin en Annemiek van Vleuten – lees het grote interview met Van Vleuten (Nando Boers) achterin deze Muur. En in de wegrace rondde Chantal Blaak de teamspirit eveneens perfect af. Alleen de Nederlandse mannen konden hun sterke optreden niet bekronen met een plak. Bíjna perfect, resultaat nul.
Frank Heinen kreeg steeds meer interesse in de koersuitslagen net buiten de top-10. Hij kwam tot een zinsbegoochelende ontdekking: het wielerpeloton kent Het Geheime Genootschap van de nummers 12. Lees en huiver.
Martin Kolsloot bladerde door een oude Wieler Revue, las een column van Tonny Eyk, en zijn wangen kleurden van opwinding: Pablo Picasso maakte ooit een tekening van een wielrenner. Voor Apo Lazarides, Tourrenner uit het begin van de jaren vijftig. Apo is dood, maar waar is de tekening? Kolsloot reisde af naar Zuid-Frankrijk, voor een intensieve speurtocht.
Wiep Idzenga leverde twee fascinerende verhalen. Hij ging op zoek naar het waarom achter de zelfmoord van de Ier Seamus Elliot én hij reconstrueerde het verhaal achter Joop Zoetemelks wereldtitel in 1985.
Verder: hoe moeilijk is het om wielrenster te zijn in Algerije (Niek Pas), waarom is Basje Maliepaard altijd klein zo gehouden (Dominique Elshout), wat heeft het Vaticaan met het Italiaanse profwielrennen van doen (Stijn Fens & Ruurd Edens). Plus: Koreaanse wielerpoëzie van Willie Verhegghe en gesjoemel bij een WK sprint door Ruud Paauw.
De Muur 58 is o.a. te koop bij Bol.com.
De Muur 57 (juni 2017)
De Muur, hét literair getinte wielerkwartaalblad voor Nederland en Vlaanderen, begroet deze zomer zijn zestiende jaargang. En zomer betekent de Tour de France in De Muur.
Deze keer met als titelverhaal een aflevering van Every picture tells a story: “Heb ik dát weer…!’ – de treurige dag van Hennie Kuiper in de Tour van 1978. Er zijn maar weinig Nederlandse wielrenners die een net zo gevarieerde erelijst kunnen overleggen als Kuiper, maar er kleeft ook heel wat botte pech op zijn blazoen. Neem die etappe op 18 juli 1978, toen Kuiper zijn gele droom zag uiteenspatten tegen de rotswand van de Col du Granier. Wiep Idzenga maakte een adembenemende reconstructie van de fatale dag.
De Tour start dit keer voor de vierde maal in Düsseldorf – een mooie aanleiding voor Mart Smeets zijn herinneringen aan drie veelbesproken Duitse Tourhelden terug te halen.
Maar in de 57ste Muur ook veel aandacht voor Frankrijk: Erik Brouwer schetst het Tourleven van Henri Pélissier, Jeroen Wielaert gaat op bezoek bij Cyrille Guimard, Frank Heinen ontleedt de rustgevende gewoonheden van podiumkandidaat Romain Bardet. En nog heel veel meer.
2017 is ook het jaar dat we voor de vijftigste keer de tragische dood van de Brit Tom Simpson herdenken. Simpson had een gele droom – voor Willie Verhegghe alle aanleiding voor een eerbetoon aan Simpson in 28 gedichten. De bundel Het geel, de renner en de dood verschijnt medio juni, als bijzondere uitgave van De Muur.
De Muur 57 is o.a. te koop bij Bol.com.
De Muur 56 (maart 2017)
Elk wielervoorjaar zit vol verhalen. Een nieuwe lente brengt de sfeer, spanning en sensatie waar elke wielerliefhebber telkens weer zijn gading vindt. ‘De fan proeft de opwindende mogelijkheid dat alles zou kunnen veranderen, maar voelt ook de geruststellende wetenschap dat bijna alles toch weer hetzelfde blijft,’ weet Frank Heinen. Hij ging op zoek naar het waarom van de vlinders rond zijn pedalen, schreef een ‘onbeholpen liefdesverklaring’ en het wielerseizoen 2017 was officieel geopend.
Voorjaarsverhalen.
We staan voor de laatste maart- en aprilklassiekers van Tom Boonen, die je zou moeten ‘klonen’ – aldus ‘onze’ Vlaamse dichter Willie Verhegghe. Wiep Idzenga reconstrueert met onder anderen Boonens ploegleider Patrick Lefevere de bizarre ontknoping van Parijs-Roubaix 1996, met drie renners van Mapei op het podium. Nando Boers praat met John Degenkolb urenlang over het even dramatische als traumatische trainingsongeluk in februari 2016; over wat daarna kwam, en over zoveel meer. Jeroen Wielaert stak de thermometer in Antwerpen om te peilen of en hoe de nieuwe startplaats van De Ronde met flandriens en Vlaanderen verbonden is.
En omdat niets zo onvoorspelbaar is als het voorspelbare: soms fietst er toch iemand dwars tussen alle verwachtingen door. Ruurd Edens sprak met dé sensatie van voorjaar 1972, met wielerartiest/equilibrist Hubert Hutsebaut. Of: wat maakte het voorjaar van 1974 zo onmetelijk afwijkend – léés Herman Chevrolet. Ooit gehoord van ‘Shvarts’, de Russische Jood die wielrenner was onder Josef Stalin? Erik Brouwer volgde zijn fascinaties en schilderde een ongekend vergezicht.
Klassiek voorjaar gedaan, vanaf 5 mei zijn alle ogen gericht op de honderdste editie van de Giro d’Italia, met oranjeroze perspectieven voor het trio Steven Kruijswijk, Tom Dumoulin en Bauke Mollema. Bart Jungmann bladert in zijn Giro-album vol herinneringen en legt vast een volgend plakboek klaar voor nog meer fraais. Italië is ook het land van de Gios-fietsen; reden voor een bedevaart om de paar jaar van liefhebbers naar een fietswinkel in Volpiano. Alex van der Hulst reisde met hen mee.
En dan staat deze lente verder in het teken van Lance, The Rockopera – Sint Willebrord Sessies, Volume II. In deze Muur een introductie van cd, boek en foto’s, een monumentale productie recht uit het hart, die vanaf zin één smaakt naar het hele verhaal.
Kortom, een Muur die naadloos past op de verwachtingen van deze nieuwe lente.
De Muur 56 is o.a. te koop bij Bol.com.
De Muur 55 – De langste Tour (januari 2017)
Hoe Lucien Buysee de Ronde van 1926 won
Elke betrokkene bij de Tour de France van 1926 is dood maar gekoesterd, en geduldig papier heeft een lang leven. Auteur Koos Schwartz keerde alle nog beschikbare archieven om en stuitte op een tijdsbeeld dat in al zijn complexiteit model bleek te staan voor het wielrennen van toen en eigenlijk ook van nu. De Tour van 1926 bleek een afscheid van de geboorte en de puberteit van het evenement en tegelijkertijd een opstap naar zijn volwassenheid en toekomst. De twintigste Tour, de laatste ‘oerTour’, is in velerlei opzicht het schakelpunt van twee werelden.
De ronde van 1926 was loodzwaar; met zijn 5745 kilometer de langste Tour ooit verreden. Hoogtepunt: de etappe Bayonne–Luchon, ‘de zwaarste Touretappe ooit’.
De Tour de France 1926, met een deelnemersveld van professionals en zogenoemde touristes-routiers, stond bol van animositeit, combines, tactische manoeuvres, gedoe met materiaal en openlijke aanklachten van renners tegen het ‘verplichte’ dopinggebruik.
De langste Tour is een fascinerende vertelling geworden over een sport die vanaf zijn ontstaan te kampen heeft gehad met conflicten en kanttekeningen.
Wie het vandaag en morgen wil begrijpen, moet ook het gisteren en eergisteren tot zich nemen. Conclusie: de Tour was en is eigenlijk nooit op mensenmaat gemaakt. Met alle seks en drug en rock-’n-roll van dien.
Lucien Buysse, de winnaar van 1926, zat 238 uur en drie kwartier op de fiets, de nummer laatst André Drobecq deed er bijna 27 uur langer over. Koos Schwartz verhaalt nauwgezet over de nummer 1 tot en met 41. Al hun verhalen zijn fascinerend.
De Muur 55 is o.a. te koop bij Bol.com.
